جنگ افزارهایی که در جنگ جهانی دوم اختراع شدند

جنگ افزارهایی که در جنگ جهانی دوم اختراع شدند

جنگ جهانی دوم باعث شد تا تعداد زیادی از رهبران به فکر اختراع سلاح و جنگ افرازهایی بیفتند تا در جنگ پیروز شوند. جنگ جهانی دوم خانمانسوزترین جنگ تمام دوران بود که تقریبا تمام جهاان را تحت تاثیر خود قرار داد و باعث تغییر مسیر تاریخ برای همیشه شد. در طول جنگ جهانی دوم، طرفین برای بردن جنگ دست به هر کاری زدند

که در اکثر مواقع نتایج فاجعه باری داشتند. متفقین و متحدین بدین منظور سرمایه گذاری عظیمی بر روی تکنولوژی های جدید نظامی کرده بودند و با ساخت سلاح های جدید و گاه عجیب‌وغریب سعی داشته شرایط در میدان نبرد رابه نفع خود تغییر دهند.

سلاح ها با یک هدف ساده و مشخص ساخته می‌شوند: برای کشتن یا ناتوان کردن افراد. شیوه ای که اینکار انجام می‌شود نیز مشخص و سرراست است اما گاهی برای رسیدن به این هدف انسان دست به کارهای دیوانه واری می‌زند. در ادامه این مطلب قصد داریم شما رابا 10 سلاح عجیب غریبی که در دوران جنگ جهانی دوم ساخته شدند آشنا کنیم.

10- تاوش پانزر


تانک موسوم به «تاوش پانزر» «Tauchpanzer» که به معنای «تانک غواص» است یکی از تانک های ساخت کشور آلمان بود که بطور ویژه برای عملیات «شیر دریایی» در طول جنگ جهانی دوم به منظور حمله به بریتانیا طراحی شده بود هر چند هیچگاه این عملیات به مرحله اجرا درنیامد. این تانک طوری طراحی شده بود

که در ساحل پیاده شده و سپس با وارد شدن در آب و ر فتن به عمق خود رابه آن طرف ساحل رسانده و از سربازانی که در سواحل بریتانیا پیاده میشدند حمایت آتش می‌کرد. در واقع این تانک ها، همان تانک های پانزر3 بودند که تغییراتی در انها ایجاد شده و کاملاً ضد آب شده بودند.


این تانک دارای لوله های اگزوز یک طرفه بودو یک لوله شناور نیز به موتور وصل می شد که هوای مورد نیاز آنرا تامین میکرد. با تمام این تغییرات اما تانک مورد نظر تنها می توانست 20 دقیقه در زیر آب مانده ودر آب های با عمق بیش از 15 متر نیز نمی توانست وارد شود زیرا لوله یا شیلنگی که هوای مورد نیاز موتور را تامین میکرد

بیش از این نمی توانست طولانی باشد. طراحی و تست های اولیه این تانک با موفقیت انجام شده و 150 دستگاه از انها نیز ساخته شد. بعد از لغو شدن عملیات حمله به بریتانیا این تانک ها بین واحدهای زرهی معمول تقسیم شد. البته از این تانک بعد ها برای عبور از رودخانه باگ در طول حمله نازی ها به شوروی مورد استفاده قرار گرفت و بعد ازآن نیز در واحدهای زرهی متعارف بکار گرفته شدند.

9- تانک دی- دَی


در حالیکه نازی ها تانکی ساخته بودند که می توانستند ازآن برای انجام عملیات آبی-خاکی در سواحل دشمن استفاده کنند، متفقین تغییراتی در تانک های خود ایجاد کرده بودند که به آنها اجازه می داد روی آب غوطه ور بمانند. در واقع در اطراف این تانک یک صفحه پارچه ای قرار میگرفت که

درصورت نیاز می توانست باعث غوطه ور شدن آن روی آب شود و توربین هایی نیز برای تولید نیروی پیشران روی آن نصب شده بود. این تکنولوژی برای نخستین بار درسال 1941 بکار گرفته شد و بعد از بررسی تانک های مختلف، در نهایت تانک شرمن برای اینکار انتخاب گردید.



به گزارش پارس ناز، از این تانک ها برای نخستین بار در روز موسوم به «دی- دَی» «D-Day» که متفقین نیروهایشان را در نرماندی پیاده کردند استفاده شد. دراین عملیات بزرگ جنگ جهانی دوم دریای ناآرام 27 دستگاه از این تانک ها رابه عمق آب فرستاد اما موج بعدی ورود این تانک ها با موفقیت همراه بوده و بعد ها نیز در عبور از رودخانه راین در حمله به کشور آلمان با موفقیت مورد استفاده قرار گرفتند.

8- کارل-گرات


کشور آلمان ها کار روی یک توپ غول پیکر را درسال 1936 در بحبوحه جنگ جهانی دوم برای نفوذ به خطوط دفاعی مستحکم موسوم به «ماژینو لاین» در فرانسه آغاز کردند. این توپ ابتدا طوری طراحی شد که به صورت تکه تکه به نزدیکی محل عملیات منتقل شده و سپس سرهم شده و مورد استفاده قرار گیرد، بهمین دلیل وقتی مشخص شد این توپ بسیار سنگین است

آن رابه تجهیزات خودکششی تجهیز کردند. نخستین نمونه از این توپ درسال 1939 تست آتش خودرا با موفقیت انجام داده و تست خودکششی آن نیز یکسال بعد به انجام رسید.

این توپ بزرگ به افتخار یکی از ژنرال های آلمانی به نام کارل بکر که در پروژه طراحی آن دخالت زیادی داشت «کارل- گرات» «Karl-Gerat» به معنای «ماشین کارل» نامگذاری شد. این تانک غول پیکر لوله ای با کالیبر 600 میلی متر داشته و می توانست گلوله ای به وزن 1?800 کیلو گرم را تا فاصله 5 کیلومتری پرتاب کند.

نمونه های دیگری از این توپ نیز با کالیبر 540 میلی ‌متر، بردی نزدیک به 10 کیلومتر داشت. هر قبضه از این توپ قطاری از تجهیزات حمل کننده همراه خود داشت که هر کدام از چندین تانک دارای 4 ردیف شنی تشکیل شده بود. اما حتی با توجه به این‌که مخزن گلوله های این توپ روی تجهیزات حمل کننده دیگری نصب شده بود نیز توپ مذکور و شاسی آن بیش از 124 تن وزن داشت.



6 قبضه از این توپ ساخته شد که در جبهه شرقی علیه شوروی و بعد ها نیز در جریان حمله متفقین به کشور آلمان در جبهه غربی مورد استفاده قرار گرفت. از موفقیت های این توپ میتوان به نابود کردن خطوط دفاعی مستحکم نیروهای شوروی در سواستوپول اشاره کرد. با پیش رفتن جنگ استفاده

از این توپ سخت تر و سخت تر شد زیرا حمل و نقل آن بسیار سخت بوده ودر برابر حملات هوایی نیز به شدت آسیب پذیر بود. در پایان جنگ جهانی دوم تعدادی از این توپ ها بدست نیروهای آمریکایی و شوروی افتاد و اکنون یک نمونه از ان در موزه تانک روسیه قرار دارد.

7- استورم تایگر


بعد از نبرد فاجعه بار استالینگراد در جنگ جهانی دوم که گروه های کوچک مصمم نیروهای دفاعی متفقین موفق شدند با استفاده از ساختمان های تخریب شده بعنوان پوشش، تعداد قابل توجهی از سربازان آلمانی را در نبردهای خیابانی از پای درآورند، هیتلر تقاضای طراحی سلاحی را کرد که بتوان

با آن مناطق شهری مستحکم رابا قدرت مستقیم آتش نابود کرد. بدین ترتیب بود که «استورم تایگر» «Sturmtiger» ساخته شد. استورم تایگر یک اتومبیل نظامی کاملاً زرهی بود که یک پرتاب کننده راکت بزرگ نیز روی آن قرار داده می شد. این ماشین که با استفاده از شاسی تانک مشهور تایگر 1 ساخته می شد بیش از پیش با زره های سنگین و مقاوم تجهیز شده بود.

در اطراف لوله پرتاب کننده راکت این ماشین زرهی نیز سوراخ هایی ایجاد شده بود که گاز ناشی از احتراق و شلیک گلوله از طریق آنها خارج می شد. گلوله های این اتومبیل چنان سنگین بودند که خود آن تنها توان حمل 14 گلوله را داشت. نمونه اولیه این ماشین زرهی برای سرکوب کردن شورش

لهستانی های در ورشو مورد استفاده قرار گرفت و چندین دستگاه دیگر نیز در میدان نبرد جنگ جهانی دوم بکار گرفته شدند. این سلاح بسیار وحشتناک بود اما دقت بسیار کمی داشت. همچنین استورم تایگر برای نبردهای تدافعی که کشور آلمان بعد از سال 1943 در پیش گرفته بود مناسب نبود.

6- پروژه زوِنو


پروژه زوِنو درسال های هه 1920 توسط نیروهای اتحاد جماهیر شوروی برای حمایت هوایی از نیروهای زمینی و همچنین حفاظت از بمب افکن ها در مقابل جنگنده های دشمن آغاز شد. این پروژه در واقع ساخت هواپیماهایی غول پیکر بود که خود مانند ناوهای امروزی هواپیماهای متعددی را روی عرشه خود حمل میکردند.

در واقع این هواپیمای غول پیکر از یک بمب افکن بزرگ تی بی 3 همراه با تعدادی جنگنده و بمب افکن کوچکتر تشکیل شده بود. تی بی-3 می توانست تا 3 هواپیمای دیگر را روی خود داشته باشد که دو فروند روی بال ها قرار گرفته و یک فروند نیز زیر بدنه قرار میگرفت.

درصورت نیاز هواپیماهای روی باله ها به زیر باله منتقل می‌شدند. نخستین نمونه از این هواپیمای غول پیکر در طول سال های اول حمله کشور آلمان به شوروی مورد استفاده قرار گرفت. درسال 1941، یک تی بی-3 که دو بمب افکن شیرجه رو را روی خود داشت توانست خود رابه نزدیکی یک میدان مهم نفتی کشور آلمان در پولیستی مجارستان برساند.

این بمب افکن ها با موفقیت تاسیسات مورد نظر را بمباران کرده و بدون این‌که آسیبی ببینند به پایگاه خود بازگشتند. این پروژه پس از انجام 30 ماموریت در طول جنگ جهانی دوم درسال 1942 کنار گذاشته شد.

5- بمب پرنده میستل


پروژه «میستل» «Mistel » توسط یک شرکت آلمانی درسال 1942 انجام شد ودر واقع نمونه مفهومی یک هواپیمای بدون سرنشین پر از مواد منفجره بود که توسط خلبانی که دریک جنگنده نصب شده روی آن قرار میگرفت به سمت هدف هدایت می شد. نخستین نمونه ها درسال 1943 ساخته شد اما در طول جنگ جهانی دوم برای نخستین بار درسال 1944 که عرصه بر کشور آلمان در میدان های نبرد تنگ شد بطور عملی مورد استفاده قرار گرفت.

بیش از 100 فروند بمب افکن جی یو-88 از تجهیزات معمول خود تخلیه شده و سپس به یک بمب پرنده غول پیکر تبدیل شدند که هر کدام بیش از 1?800 کیلو گرم مواد منفجره را در خود داشت و به یک هواپیمای هدایت کننده که روی آن قرار میگرفت وصل می شد. این ترکیب بسیار کند بودو نهایت سرعت آن به 240 کیلومتر در ساعت می‌رسید.

بهمین دلیل درصورت مشاهده شدن هدفی راحت برای هواپیماهای دشمن محسوب می شد. علاوه بر این دقت این هواپیما بسیار کم بودو در تعداد زیادی از موارد به هدف اصابت نمیکردند.

4- سورکوف


یک زیردریایی بسیار غول پیکر توسط فرانسوی ها در اواخر دهه 1920 ساخته شد که «سورکوف» «Surcouf» نام داشت. این زیردریایی بیش از 4000 تن وزن داشت و دو توپ 20 سانتیمتری نیز روی آن نصب شده بود که طبق معمولً روی کشتی های غول پیکر یافت می شد. با امضای معاهده دریایی واشنگتن،

ساخت زیردریایی های با وزن بیش از 2?800 تن ممنوع شد اما با اضافه کردن یک بند به این قرارداد فرانسه توانست این زیردریایی خودرا حفظ کند. این زیردریایی در ابتدا بعنوان نخستین فروند از سه زیردریایی جدید کلاس سورکوف ساخته شد اما بعد ازآن که ساخت کشتی ها و زیردریایی های با این وزن و اندازه ممنوع گردید، این زیردریایی منحصر به فرد برای همیشه یگانه ماند.



این زیردریایی در طول جنگ جهانی دوم و تا سال 1940 که کشور آلمان ها به فرانسه حمله کردند در خدمت نیروی دریایی فرانسه باقی ماند. بعد از این‌که در سفری به بریتانیا یکی از موتورهای آن آسیب دید، سورکوف در بندر پلی موث تعمیر شده و پس از تسلیم شدن فرانسه، بریتانیا مالکیت

آنرا در دست گرفت تا بدست نیروهای آلمانی نیفتد. زیردریایی سورکوف بلافاصله به خدمت ارتش آزاد فرانسه درآمده ودر سال 1941 و پس از اعلان جنگ ایالات متحده به ژاپن به اقیانوس آرام گسیل داده شد. زیردریایی سورکوف ناگهان به یک‌باره ناپدید شد و بسیاری بر این باورند که شبانه و به‌ صورت تصادفی توسط یک کشتی باری بزرگ آمریکایی زیر گرفته شده ودر دریا غرق شده است.

3- زیردریایی نوع 17


درسال 1933 یک پروفسور آلمانی به نام هلموت والتر یک سیستم پیشران زیردریایی منحصر به فرد و نوین را اختراع کرده که بسیار کوچکتر از سیستم توربینی دیزلی- الکتریکی زمان خود بود، نیروی بیشتری تولید می‌کرد و با استفاده ازآن زیردریایی ها می توانستند مدت زمان بیشتری را زیر آب باقی بمانند.

تنها مشکل این سیستم این بود که با هیدروژن پروکساید تغذیه می شد که طبق معمولً بعنوان سوخت راکت مورد استفاده قرار میگرفت. سال بعد او زیردریایی برای نیروی دریایی کشور آلمان ساخت که می توانست با سرعت 30 گره دریایی «بیش از 55 کیلومتر در ساعت» در زیر آب حرکت کند در حالیکه سرعت زیردریایی های معمول در آن زمان تنها 7 گره دریایی «کمتر از 13 کیلومتر بر ساعت» بود.



این سیستم پیشران که به «توربین والتر» مشهور شده بود از یک نوع پروکساید هیدروژن تثبیت شده برای واکنش با سوخت فسیلی برای تولید بخار استفاده می‌کرد که باعث به حرکت درآمدن توربین می شد. فرماندهان نیروی دریایی کشور آلمان با بررسی کوتاهی این پروژه را نادیده گرفتند اما والتر بر ایده خود اصرار داشت

ودر سال 1937 موفق شد پروژه خود رابه کارل دونیتز که بعد ها فرماندهی یوبوت های نیروی دریایی کشور آلمان در طول جنگ جهانی دوم را بر عهده گرفت نشان دهد. دونیتز به شدت تحت تاثیر قرار گرفت ودر سال 1939 نمونه اولیه این سیستم روی یک زیردریایی یوبوت نصب شد.

این نمونه تست های مختلف رابا موفقیت به اتمام رساند ودر سال 1942 فرماندهی نیروی دریایی کشور آلمان دستور ساخت 4 فروند از یوبوت های بزرگتر که توانایی ورود به اقیانوس را داشتند و از سیستم توربینی والتر استفاده میکردند را صادر کرد.



دو سال بعد ساخت این زیردریایی ها به خاطر ساخت نمونه های معمول که با تعداد باتری بیشتر و قدرت هیدرودینامیک بهتر می توانستند سرعت بیشتری داشته باشند کنسل شد. 4 نمونه کوچکتر از زیردریایی های ساحلی با توربین های والتر ساخته شده و با موفقیت آزمایش شدند که به یوبوت های نوع 17 مشهور شدند.

اما هیچکدام از این زیردریایی ها نتوانستند قبل از پایان جنگ وارد میدان نبرد شوند. بعد ها بریتانیا یکی از این زیردریایی ها رابا توربین سوختی پروکساید هیدروژن به خدمت گرفت اما با ساخت زیردیایی های با سوخت هسته ای، این سیستم توربینی دیگر منسوخ شد.

2- ناکاجیما اَی 6 ام 2-ان روفه


تنها جنگنده ای که در طول جنگ جهانی دوم دارای سیستم فرود روی آب بود توسط ژاپنی ها ساخته شده و ناکاجیما اَی 6 ام 2-ان روفه نام داشت که بجای چرخ های باز شونده برای فرود بر روی زمین، یک صفحه پهن برای شناور ماندن روی آب داشت. این جنگنده برای انجام عملیات در پایگاه های هوایی ژاپن در جزایر طراحی شده بود

و هدف از ساخت آن نیز پشتیبانی از دیگر ماشین های نظامی زاپن در تسخیر جزایر متعدد در اقیانوس آرام بود. این نمونه با استفاده از جنگنده های زیرو ساخته شده و پس از ایجاد تغییرات در سیستم فرود، نخستین نمونه آن در روزی که ژاپنی ها به بندر پرل هاربر حمله کردند به پرواز درآمد.

گرچه سنگینی سیستم نصب شده بر روی این هواپیما برای فرود باعث شده بود که عملکرد و کارآیی آن به شدت کاهش یابد اما روفه هنوز می توانست کارآیی خودرا داشته و این موضوع را در نبردهای جزایر سلیمان به نمایش گذاشت. سپس آمریکایی ها درسال 1942 پایگاهی که این هواپیماها ازآن جا سازماندهی می‌شدند را بمباران کرده و بدین ترتیب تقریبا تمامی روفه های عملیاتی شده نابود شدند.

اما ژاپن همان‌ گونه به تولید این نوع جنگنده ادامه داد و صدها فروند دیگر از این نوع ساخته شد که برای حمله به کاروان های متفقین، گشت زنی و هدفگیری دقیق برای کشتی های جنگی ژاپنی مورد استفاده قرار میگرفت. با افزایش حملات هوایی متفقین و دیکته شدن قدرت هوایی انها در نبرد با ژاپن، روفه ها نیز کارآیی خودرا از دست دادند.

1- نور کانال دفاعی


نور کانال دفاعی تلاشی از جانب متفقین برای از کار انداختن سربازان آلمانی با استفاده از قدرت نور بود. این پروژه را یک مهندس یونانی پیشنهاد کرد که در بریتانیا زندگی میکرد. بر اساس ایده او استفاده از نورافکن های سو سو زن نیرومند باعث می شد که مردمک چشم به سرعت تنگ و گشاد شده و بدین ترتیب کوری موقت را در پی داشت ودر ادامه باعث گیجی و حالت تهوع می شد. این سیستم نورافکن روی یک تانک نصب شده و آزمایش های می دانی کارآیی موثر آنرا نشان می داد.

گرچه در طول جنگ جهانی دوم سلاح های سری و مخفی بسیاری تولید شده و به میدان نبرد فرستاده شد اما این سلاح هیچگاه در میدان نبرد مورد استفاده قرار نگرفت زیرا بدلیل سری بودن بیش از حد پروژه، تعداد زیادی از فرماندهان از وجود آن بی خبر بوده و برخی که نیز خبر داشتند

کارایی آن در میدان نبرد را دست کم میگرفتند. بدین ترتیب عده ای از این نورافکن ها بعنوان نورافکن های معمولی در گذشتن متفقین از رودخانه راین مورد استفاده قرار گرفتند. پس از پاین جنگ جهانی دوم این نورافکن ها کارآیی خودرا از دست داده و اوراق شدند.